ایثار

نام زینب همواره برایم عزیز، صمیمی و دوست  داشتنی بوده است . مثل درختی سبز که می توان در سایه اش آرمید ، چشمه ای درخشنده که می توان از زلالش جرعه ای نوشید و صخره ای بلند که در هر مصیبتی می توان به او تکیه داد و غم دل با او گفت. زینب کبری (س)، پیامبر خون شهدای کربلا و همراه حسین(ع) در نهضت خونین عاشورا بود.

امام حسین(ع) هنگام دیدار، به احترامش از جا بر می خاست. این بانوی بزرگ، دارای قوت قلب، فصاحت زبان، شجاعت، زهد و ورع، عفاف و شهامت فوق العاده بود. شوهرش، عبدالله بن جعفر (پسر عموی خودش) بود. از این ازدواج، دو پسر حضرت به نامهای محمد و عون، در کربلا به شهادت رسیدند. شرایط مبارک تحقق انقلاب اسلامی و تحولی که در جامعه و بویژه در زنان و دختران میهن ما رخ داده، ضرورت شناخت زینب را دو چندان می کند.

امام خمینی(ره) در وصیت نامه خود گفته اند: «ما مفتخریم که بانوان و زنان، پیر و جوان و خرد و کلان در صحنه های فرهنگی و اقتصادی و نظامی، حاضر و همدوش مردان یا بهتر از آنان در راه تعالی اسلام و مقاصد قرآن کریم فعالیت دارند و ما مکرر دیدیم که زنان بزرگواری زینب گونه فریاد می زنند که فرزندان خود را از دست داده و در راه خدای تعالی و اسلام عزیز از همه چیز خود گذشته و مفتخرند به این امر و می دانند آنچه به دست آورده اند بالاتر از جنات نعیم است، چه رسد به متاع ناچیز دنیا» .